სალამი!
მოკლედ, შარშანდელი კარანტინიდან მოყოლებული, რაღაც ფობიების აღმოჩენა დავიწყე და თან სულ ისე მემთხვევა, მაშინ აღმოვაჩენ, მეც მსგავსი გასაჭირი როცა მაქვს.
ზოგადად, უკვე ცნობილია, მაშინ ვწერ, რაღაც რომ მაწუხებს. არის ხოლმე ისეთი პერიოდებიც, იმდენად დამწუხრებული ხარ, წერაც არ გინდა (ტოტოღას ეს ჩემთვის დაუწერია). ვიტყოდი, ახლაც ასეა, მაგრამ იმ ხერხს მოივმართე, რასაც უკვე დიდი ხანია ვაკეთებ-საკუთარი თავის წინააღმდეგ წავედი და ლეპტოპი ჩავრთე. გუშინ ფონი შევცვალე და ჩემთვის ჯერ კიდევ ახალი სიტყვები წავიკითხე: ,,დააჯერე შენს თავს, რომ რაღაცებს დრო სჭირდება და ეს ნორმალურია". მერე გამეცინა და იმასაც ვიტყვი, რატომ...
გუშინ გავიაზრე, გამოცდილი ფსიქოლოგივით ან იმავე ამბავდახდენილი უამრავ რჩევას ვაძლევ მეგობრებს და ვეჩხუბები, რამის გამო ხასიათზე რომ ვერ არიან, ამ დროს კი უფრო დიდი, შავი ღრუბელი ჩამოწვება ჩემს ზემოთ, იმივე რაღაც რომ შემემთხვევა. მოკლედ, ,,სხვა სხვის ომში ბრძენიაო" და მგონი ისიც, ,,სხვისი ჭირი-ღობეს ჩხირიო", თუ რაღაც ეგეთი რომაა (დიდად ვერ ვერკვევი ასეთებში და გუგლი მილიონჯერ გამოვიყენე, არასწორედ არ დავწერო-მეთქი).
ხოდა, ისევ ფობიებს დავუბრუნდები. ყოფილა ასეთი ფობია-ქეროფობია. იცით, როგორი ფობიაა? აი უცნაურია, მაგრამ თან არც. ეს ყოფილა ბედნიერების შიში. თან სასაცილოა, ანუ როგორ უნდა გეშინოდეს იმის, ბედნიერი რომ იყო? მაგრამ ძალიანაც სერიოზული თემაა, იმიტომ, რომ, ჩემი აზრით, საერთოდ ყველას გვაქვს ამ ფობიის პატარა მარცვალი სადღაც გონებასა და გულში ჩაფლული ისე, როგორც ყველა სხვა შიში, რაზეც წინა ბლოგებში მისაუბრია.
როგორი რამაა, იცით? სულ ფიქრობ, რამე კარგად რომ ვერ წავიდეს, რა მოხდება, ან მაგასაც თავი რომ დავანებოთ, გამუდმებით ვერ ხარ მშვიდად. აი, სულ რაღაცნრიად ხარ, ისე, ვინმეს რო უხსნი ცუდად ვარ შინაგანადო, მერე გკითხავს როგორო და შენ მარტო ,,აი....აი....აი....," მოკლედ, რომ ვერ აღწერ რა გჭირს რეალურად, ასეთი რამეა. რამდენიმე დღის წინ ერთ ძალიან კარგ ადამიანს ვუყვებოდი რა მაწუხებდა და მეც ასე დავიწყე ბლიყუნი. (მგონი ,,აი"-ს გარდა ვერაფერს მივახვედრე).
თქვენი არ ვიცი, მაგრამ მე-18 წელია ვცხოვრობ და ბოლო რამდენიმე თვეა, რაც ქეროფობია დავინახე საკუთარ თავში. საბედნეიროდ. დღეს სახელიც ვუპოვე ამ ,,რაღაცას" და თან გამეხარდა, მთლად სხვა სამყაროდან ჩამოსული რაღაც რომ არ ყოფილა.
მერე ღრმად ჩავისუნთე, ამოვისუნთქე, ჩავისუნთქე...და საკუთარ თავი ისეთი დარიგებებით გავავსე, როგორითაც სხვებს ვავსებ ხოლმე და იმასთან ერთად, რომ რაღაც მეშველა, იმასაც მივხვდი, ძალიან ცუდი დამრიგებელი არ ვყოფილვარ.
რომ დავფიქრდი, რაღაცნაერად ყველაფერი საჭიროა. ვთქვათ და ახლა არ შეგემთვა რაიმე კონკრეტული, ლაპარაკი ხომ არ სჭირდება, რომ იქამდე, სანამ გარდაიცვლები, მაინც მოხდება ოდესმე? კარგი, შეიძლება ამ ადამიანთან ან ამ მოვლენასთან არა, მაგრამ რამესთან და ვინმესთან-აუცილებლად. ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, რამდენ რამეს სწავლობ. თან, რომ დაფიქრდე, ყველას ხომ გვაქვს ჩვენი ცხოვრების დღიური, სადაც თავისით იწერება ყველაფერი? ახლა იმაზე გაამახვილე ყურადრება, რა საინტერესო დღიური გვაქვს. ყველასი ინდივიდუალურია, ნათელსა და მუქ ფერებშია აჭრელებული. სადღაც ფილმში რომ გვეყურებინა ჩვენი ცხოვრება, ბევრი კარგი ნაწილის, დიდი ალბათობით, შეგვშურდებოდა, ზოგზე აგვეტირებოდა, მაგრამ, მაინც ვიტყოდით, საინტერესო იყოო, თან ყველაფერს როგორ დააგვირგვინებდა, მიუხედავად ამ სირთულეებისა, მთავარი გმირი რომ არ დანებდებოდა.
ხოდა, მეც მივხვდი, არ უნდა გადაგიყოლოს რაღაცეებმა, იმიტორო წლები რომ გავა, შენს თავს მაგრად შემოარტყავ, რაზე ვღელავდიო.
ასე ღლაბუცით აქამდე არაფერი დამიწერია, თან როცა იქამდე ძალიან ვნერვიულობდი.
ჩემი აზრით, არ არის საჭირო ეს ქერო და კიდევ მილიონი ფობია, როცა შეგიძლია, რაღაცეებს ნაკლები ყურადღება მიაქციო და ყველაფერში კარგი ეძებო...
იმიტომ, რომ...
აზრზე არ ხარ,
სადამდე გექნება
ამისი
შესაძლებლობა.
ისიც ვიცი, ამ ბლოგის წინადადებები დარიგებად მაქსიმუმ დღეს, საღამომდე, რომ გამყვება, თუმცა როცა გამახსენდება, სულ პატარა რამეს მაინც შეცვლის....
