ვარდისფერი სათვალე

რასაკვირველია, უცნაურია, საოპერაციოში შესვლის წინ ბლოგის დაწერაზე რომ ფიქრობ, მაგრამ ასეა. საჭიროა, შენს ცხოვრებაში რაღაც მოხდეს, რაც ახალ გრძნობას, ემოციას გაგიჩენს და მხოლოდ ამის შემდეგ შეგიძლია წერა. 

იმ შემთვევიდან რამდენიმე დღე გავიდა, უკვე სახლში ვარ და მოვლენების შესაბამისად, წერის სურვილიც, თითქოს გამიათმაგდა. 

ბევრი ფიქრი არ დამიჭირვებია იმისთვის, თუ რა შეიძლება დამერქმია ამ ბლოგისთვის და დღეს ,,ვარდისფერ სათვალეზე" უნდა გესაუბროთ.

თითქმის ყველა ჩვენგანი, 15-16 წელს რომ გადავცდებით და რაღაცეების დამოუკიდებლად კეთებაც შეგვიძლია, ვფიქრობთ, რომ გავიზარდეთ და რაღაც მხრივ საკმარისი ასაკი გვაქვს იმისთვის, ბავშვობა რომ დავასრულოთ. სრულად თუ არა, რაღაც მხრივ მეც ასე მეგონა, მაგრამ მხოლოდ 17 წლის ასაკში, თუმცა საკმარისი არც ეს ყოფილა. დარწმუნებით შემიძლია გითხრათ, რომ იქამდე არ ხართ გაზრდილები, სანამ ვარდისფერ სათვალეს არ მოისხნით. რაც არ უნდა ეცადო, ამას ძალით ვერ გააკეთებ. ამ სათვალეს შენ კი არ იხსნი, შენს გარშემო განვითარებული მოვლენები გხსნის და მერე აანალიზებ, შეიძლება ჯერ ისევ ბავშვი ხარ, მაგრამ შედარებით-დაბრძენებული. 

მაინც მგონია, რომ გაზრდილი არასდროს ხარ. ყველა ეტაპზე იმდენ რამეს გადააწყდები, იმდენ და ისეთ რაღაცეებს შეეფეთები, რომ მთელი შენი ცხოვრება აღმოჩენების ეპოქა გახდება.

რომ ამბობენ, გაჭირვებაში გაიგებ, ვინ გყავს თურმე გვერდით და ვინ არის, სულ მიკვირდა. უბრალოდ, ის ვერ წარმომედგინა, როგორ შეიძლება, ადამიანი ლხინში გყავდეს და ღრუბლიან დღეებში გაუჩინარდეს?! თქვენ წარმოიდგინეთ და მართალი ყოფილა! მართლა, აი უცებ იღვიძებ და ხვდები, რომ არ შენს ცხოვრებაში ის ადამიანი სულ არ ყოფილა, ვისი არსებობისაც საკუთარ თავზე მეტად გჯეროდა.

რაღაცნაირად კი ჟღერს, მაგრამ ხვდები, რომ იზრდები და გარკვეულწილად ასეთი შემთხვევები გწვრთნის კიდეც.

ვაღიარებ, ჩემს შემთვევაში, ამისი გაანალიზება საკმაო პერიოდიან ბნელ დღეებს ნიშნავდა. მეგონა, ყველაფერი თავზე ჩამომექვა, მაგრამ ბოლოს იმას მივხვდი, რომ ასეთი ადამიანები ოდესმე მაინც დაგვოვებენ და ერთმა ფაქტმა ამას უბრალოდ ხელი შეუწყო.

მე მართლა ბევრი ვისწავლე.

მეგობრები უნდა გყავდეს, კი, მაგრამ ნამდვილები. არ გჭირდება ვიღაც ისეთი, სანთელივით რომ გაილევა და მერე ჩაქვრება. 

საერთოდაც, მგონი მათი წასვლა ცუდი არცაა! ნამდვილ მეგობრებს საშუალებას აძლევენ, შენსთან რომ დარჩნენ.

მთავარია, ვარდისფერი სათვალე მოიხსნა და მერე ყველაფერს შენითაც მიხვდები.

ცხოვრება გასწავლის...

თურმე

გაზრდილხარ...