ბნელ კუთხეში დამალული საკუთარი თავი

სალამი!

დღეს 6 ნოემბერია, სუსხმა და მოღრუბლულობამაც აშკარად იმატა. ზუსთად ისეთია ამინდია, ზოგს ძილიკენ, ზოგს მუშაობისკენ, რაღაც განსხვავებულის შექმნისკენ, ზოგს კი ფიქრისკენ რომ უბიძგებს.

ადრე გამოეღვიძა და გამიკვირდა. ასეთ ამინდში, ჩვეულბრივ, თვალის გახელაც არ მინდა ხოლმე, მაგრამ დღის მეორე ნახევარს ყოველთვის წერაში ვატარებ, საღამოს კი ხატვაში.

დღეს, ყველაფერი უცნაურად დაიწყო. გამოფხიზლებული არ ვიყავი, ბლოგის დაწერა რომ მომინდა. კვირაზე მეტია, რამდენიმე თემას განვიხილავ და როგორც იქნა, ერთზე შევჯერდი.

ამაზე დაფიქრებულხართ?

ჩვენ, თითქოს უამრავ ქაღალდში შეფუთული საჩუქრები ვართ. ერთი შეხედვით, გარეგნულად, ულამაზედას გამოვუყურებით. 

გარშემომყოფები ყოველთვის ხედავენ იმას, რაც თვალის ერთი შევლებით ჩანს.

ყველა ადამიანი ხომ საოცარია, მშვენიერი და ინდივიდუალური. საქმე იმაშია, რომ საჩუქრის ბოლომე გახსნა მხოლოდ ჩვენ შეგვიძლია, მხოლოდ ჩვენს ვხედავთ ბნელ კუთხეში დამალულ საკუთარ თავს, რომელიც ისე საგულდაგულოდ მიმალულა, ისე მიყუჟულა და დადუმებულა, ზოგჯერ, გართობის და ყურადღების სხვა რამეზე გადატანის დროს, ჩვენც კი აღარ გვახსოვს. 

მარტივად რომ ვთქვათ, ყველას გვყავს მეორე, ან უფრო მართებული იქნება თუ ვიტყვით, პირველი ჩვენ, რომელის ხალხს არასდროს ენახვება, მუდამ ჩუმადაა და მხოლოდ მაშინ გვახსენებს თავს, როცა მოგონებები, სევდა და გულისტკივილი შემოგვიტევს.

კუთხეში დამალულ "მე"-ს არ ჰქონია იმისი შესაძლებლობა, ამ სამყაროში გამოსულიყო და აქაური ცხოვრებისთვის თვალი მოევლო. აშკარაა, ამ სისასტიკეს ვერც გაუძლებდა. მისი მოვალეობა, ალბათ ასე ყოფნაა, რთულ სიტუაციებში მაინც რომ დაგვეხმაროს ან პირიქით, გვაგრძნობინოს, რა სუსტები და საცოდავები ვართ. 

უცნაურია, მაგრამ თითქოს, ერთი მხრივ, მისი არსებობა მომწონს კიდეც. 

ადამიანეს გვჭირდება რაღაც ან ვიღაც, რომელიც გვაგრძნობინებს და შეგვახსენებს, ვინ ვართ სინამდვილეში და რას წარმოვადგენდით იქამდე, სანამ ცხოვრების სისასტიკეს შევეჯახებოდით და გარდაქმნა მოგვიწევდა.

ჩვენ მუდად გვჭირდება ბიძგი, სიმართლის წინაშე დადგომა და საკუთარი თავის კარგად ცნობა.

ზოგჯერ გვგონია, რომ ერთი კარგი სიტუაცია და სხვა, "მაგარ" ადამიანებად ვართ გარდაქცეულები.

და სინამდვილე რა არის?

ჩვენ ერთი უბრალო არსებები ვართ. რაც არ უნდა დარწმუნებული იყო საკუთარი თავის სიძლიერეში, უნდა გახსოვდეს, რომ სუსტი წერტილი შენც გაქვს, რომელიც მაშინვე იჩენს თავს, შინაგანი  "მე" არსებობას რომ შეგახსენებს.

მერე, ისევ გაძლიერდები....

მერე, გულს გატკენენ და ისევ დაინახავ საკუთარ თავში დამალულ არსებას, შენს გულში რომ დაუდია ბინა...

მერე, ისევ გაძლიერდები...

მერე...

მერე...

მერე...

ასაკს მნიშვნელობა არ აქვს.

თქვენ მთელუ ცხოვრება ერთად მოგიწევთ ყოფნა, სანამ შენთან ერთად, მასაც არ შნანთქავს მიწა.

მერე...

მხოლოდ მაშინ გაქრები შენც და ისიც.

შენ-ყველაზე კაშკაშა ვარსკვლავი

დღეს, რომ გავიღვიძე, აქამდე უცნობი გრძნობა დამეუფლა. ასე მეგონა,  სულ სხვა გარემოში გავახილე თვალი. თუმცა არა, მე ისევ ჩემს საწოლში, თბილად ვიწექი, უბრალოდ, სულ სხვა გრძნობებითა და სხვა შეხედულებებით. 

ალბათ, იმიტომ არ დავიწყე ეს ბლოგი უკვე ჩვევაში გადაზრდილი ,,სალამი"-თ, რადგანაც მინდა, რაც შეიძლება მალე დავწერო და მოკლე ტექსტში ჩავტიო ჩემი სათქმელი. 

შენ, ოდესმე, გულახდილად გიფიქრია იმაზე, თუ ვინ ხარ? ან თუ დაინტერესებულხარ, რატომ არსებობ მაინც და მაინც შენ, და არა ვინმე სხვა შენს ნაცვლად? მაშინ, მე გეტყვი, რომ შენ ყველაზე კაშკაშა ვარსკვლავი ხარ მთელს გალაქტიკაში. შენ სირიუსი ხარ, ყველაზე მნიშვნელოვანი და მეტი სიკაშკაშის მქონე ვარსკვლავი. შენი მოვალეობაც, ვფიქობ, ესაა-უნდა გაანათო შენი და სხვების ცხოვრება.

 "შენ", შენ", "შენ", ხშირად მინდა ამ სიტყვის გამეორება, რათა კარგად გაიგო, რომ ამ სამყვაროს მნიშვნელოვანი ნაწილი ხარ.

არ არსებობს ბევრი აზრი იმასთან დავაკშირებით, რომ მხოლოდ შენ შეგიძლია საკუთარი ცხოვრების მართვა. შენ ერთადერთი ხარ, ვისაც შეუძლია ცხოვრება ისე წარმართოს, როგორც უნდა. სწორედ ამიტომ, არ ხარ ვალდებული, დაიმალო ან ჩაქვრე. პირიქით! შენი მოვალეობაა იქამდე ანათო, სანამ ეს შეგეძლება, თუ არ შეგეძლება, ძალა უნდა მოიკრიბო, რათა შეძლო. 

შენს გარეშე არაფერი გამოვა, შენ სხვების ცხოვრებასაც ანათებ. ვიცი, შეიძლება, ვერც კი წარმოიდგენდე, მაგრამ შენ უბრალოდ კი არ არსებობ, არამედ, ათეულობით, ან ვინ იცი, შეიძლება, ასეულობით ადამიანსაც კი ახარებ შენი არსებობით. დაფიქრდი, რამდენ ადამიანს უყვარხარ, რამდენი ადამიანი გაფასებს და რამდენ მათგანს სჭირდება შენი არსებობა. 

ჰო, შეიძლება არ გყავდეს ბევრი მეგობარი, არც ბევრი ნათესავი, თუმცა, მიმოიხედე! ცხოვრებაში მხოლოდ ერთი ძვირფასი ადამიანი რომ გყავდეს, მარტო მისთვისაც კი ღირს სიკაშკაშე. დაფიქრდი, როგორ უხარია შენი დანახვა, სითბო, თითოეული სიტყვა. წარმოიდგინე, როგორ ანათებს მის გონებაში მზე მაშინაც კი, როცა ძლიერი მოღრუბლულობაა. 

შენ არ დაბადებულხარ მხოლოდ იმისთვის, რომ გაიღვიძო, ჭამო, დღის ჩვეულებივი ,,რიტუალები" შეასრულო, მერე ისევ დაიძინო და ყოველ დღე იგივე გაიმეორო. შენ არ ხარ რობოტი! შენ ადამიანი ხარ, ის, ვინც მრავალი უნარითაა  გაჟღენთილი. უნდა ეცადო, არ იყო ჩვეულებრივი, რადგან არც ხარ! შენ, რაღაც ახალი უნდა გააკეთო, უნდა გააფერადო ცხოვრება და უნდა ანათო! სამუდამოდ უნდა ჩაიბეჭდო ტვინში, რომ მოდუნების უფლება არ გაქვს, ამისთვის არ დაბადებულხარ! მუდამ რაღაცის ძიებაში უნდა იყო, მუდამ რაღაც ახალს უნდა აკეთებდე!

სულ უნდა გახსოვდეს, რომ შენ განსაკუთრებული და  მნიშნვნელოვანი ხარ!

 გაიხსენე! შენ არ ხარ უბრალო არსება! შენ ყველაზე კაშკაშა ვარსკვლავი ხარ მთელს გალაქტიკაში! შენ, სირიუსი ხარ!...

აუტოფობია-მარტოობის შიში

სალამი!

იცოდით? ფსიქოლოგები თვლიან, რომ ფობიათა უმეტესობა, ხშირ შემთხვევაში, მხოლოდ 10-17 წლის ასაკის ხალხს ემართება. იმ იშვიათ შემთხვევებში კი სადაც ფობიით ,,დატანჯვა" უფრო დიდ ასაკშიც გრძელდება, საქმე უფრო რთულად გვაქვს! ასეთი ხალხი, სიცოცხლეს ჩვეულებრივ სუიციდით ასრულებს.

ვეჭვობ, საერთოდ არ დამჭირდებოდა ამაზე საუბარი, რომ არა დღევანდელი რეალობის კიდევ ერთი შემთხვევა. სხვადასხვა ფაქტორიდან გამომდინარე, უცებ გადავწყვიტე, საინტერესო თემით დავბრუნებულიყავი და მართლაც! დღეს აუტოფობიაზე, მთელი ცხოვრების თანამდევ შიშზე, ვისაუბრებთ. 

ამ შიშის არსი ყველას სხვადასხვანაირად ესმის, მაგრამ, ერთი მაგალითი ყველაზე მეტად მომეწონა.

შეგიძლიათ, რამდენიმე წამით დაფიქრდეთ, რას გააკეთებდით, უცებ სულ მარტონი რომ დარჩეთ? არც მეგობრები, არც ნათესავები და არც ოჯახი. ცოტა ხნით, შეიძლება, მარტოობა მოგეწონოთ კიდეც, თუმცა თქვენი გემოვნება მარტივად შეიცვლება თუ ასეთი მდგომარეობა რამდენიმე კვირას, თვეებს და ბოლოს წლებსაც გასტანს. 

აი, მაშინ, როცა დიდი ხნის შემდეგ თქვენც ცხოვრებაში თუნდაც ერთი კარგი ადამიანი გამოჩნდება, მთელი ძალით ჩაებღაუჭებით მას ისე, როგორც თქვენს ბოლო იმედს და ყველაფერს გააკეთებთ, ის დიდ ხანს რომ შეინარჩუნოთ. უფრო მარტივად ან ზოგისთვის, უფრო რთულად რომ გითხრათ, მაშინ დაგეწყებათ აუტოფობია, უფრო მარტივ მარტივ ენაზე კი-მარტოობის შიში.

დღევანდელობაში, ხალხს მთელი კაცობრიობისგან ,,მოწყვეტა" სულ არ სჭირდება ასეთ სიტუაციაში აღმოსაჩენად. როცა ვიყენებთ სიტყვა ,,ხალხს", თითქოს, გარკვეული საკითხი ჩვენგან შორსაა, თუმცა ეს რეალობას საერთოდ არ შეესაბამება და ამაში მარტივად დავრწმუნდებით.

     აუტოფობიის თუნდაც მცირე მარცვალი თითოეულ ჩვენგანშია და მხოლოდ მაშინ იწყებს გაღვივებას, როცა ცხოვრებაში ვიღაც  ჩვენთვის ძვირფასს ,,წავაწყდებით''.  შეიძლება ვიპოვოთ მეგობარი, მეორე ნახევარი ან უბრალოდ ვიღაც, კარგი ადამიანი და მერე, როცა მთელი არსებით მივეჯაჭვებით, იმდენად გვაშინებს მისი დაკარგვა, ვერც კი ვაანალიზებთ, როგორ ვიცვლებით მისთვის. შეიძლება ის პიროვნება შეცვლას სულაც არ გვთხოვდეს, მაგრამ ჩვენ წინასწარ გვაქვს დაკარგვის შიში და როგორც ამბობენ ,,თავს ვიზღვევთ''.

იმდენად ბევრს წარმოადგენს ეს ადამიანი ჩვენთვის, რომ ფიქრისგან ტვინს ვიჭყლეტთ და საბოლოოდ, როგორც იქნა, ვხვდებით და ჩვენს თავს დაახლოებით ასეთ რამეს ვეუბნებით-იმაზე მეტს ნიშნავს ჩემთვის, ვიდრე ამას წარმოვიდგენდი. მისი დაკარგვა კი არ შემიძლია.

ვხვდებით, რომ მის გარეშე ყოფნა, ჩვენთვის მარტოობის ტოლფასია და ესეც ასე! გვეწყება აქამდე საკუთარ თავში ღრმად ჩაფლული აუტოფობიის აღმოცენება. 

საუბედურო იცით, რა არის? შეიძლება, დადგეს ის დღე, ყოველთვის შეუძლებელი რომ გვეგონა და დავკარგოთ როგორც იქნა ნაპოვნი ,,ძვირფასეულობა". მერე რა ხდება ან რა მოხდება? სულ რომ თავი დავანებოთ დეპრესიას, რომელიც შეიძლება ბევრს არც ჰქონდეს, სარკის წინ დავდგებით, ჩავიხედებით და დავინახავთ სხეულს, რომელიც ვიზუალურად ჩვენი იდენტურია, თუმცა სულაც არ არის ის, ვინც უნდა იყოს ანუ ვინც იყო. გვრჩება სხვისთვის გამოძერწილი საკუთარი თავი, არა ისეთი, როგორიც ჩვენ მოგვწონს, არამედ ისეთი, როგორიც ,,მას", ვიღაც უბრალო ადამიანს, მოსწონს და რომელსაც ვაღმერთებდით ისე, რომ სულ არ გვიფიქრია, როგორს გვხდიდა ეს ყველაფერი. 

ცუდია, მთელი ცხოვრება ერთ ადამიანს კი არა, სხვადასხვა ეტაპზე, ასეთ რამდენიმე ადამიანს რომ ვაწყდებით. 

აუტოფობიის მქონე ადამიანი, რეალურად ჩვენ ყველანი, ყველაზე საცოდავ არსებას ჰგავს. დამოკიდებულია სხვაზე და ვერც აანალიზებს, რაში კარგავს ცხოვრების ძვირფას წუთებს-იყოს იმის შიშში, მარტო რომ არ დარჩეს.

,,მარტოობა მტერი არ არის! ის გზრდის, გაყალიბებს და გასწავლის თუ როგორ უნდა იცხოვრო".

საკუთარი ცხოვრების მართვა

სალამი! როცა საბოლოოდ დავრწმუნდი იმაში, რომ პირველმა ბლოგმა ასე თუ ისე წარმატებით ჩაიარა და თან მეც მშვენივრად ჩამოვყალიბდი ახალ საკითხზე, ახლა მეორე თემით გიბრუნდებით. 

ბევრი იდეა მიტრიალებდა თავში და ყველაფერი რომ შევაჯამე, მგონი, ყველაზე საინტერესო თემაზე შევჯერდი.

 რამდენიმე დღის წინ, ახლო მეგობარმა მომწერა, ჩემს ნათესავს ჩემი ნამუშევრების წაკითხვა სურს და უნდა წავშალო, რომ არ ნახოსო. ყველაზე საინტერესო სხვა რამეა. იცით, ამის გაკეთება რატომ გადაწყვიტა? ისეთ პიროვნებებზე წერდა ნაწარმოებს, ნათესავმა რომ ნახოს, დამიწყებს, მათზე რატომ წერო და ალბათ, დაცინვასაც მიიღებდა. რამდენიმე კაცი, საკმაოდ დიდ ხანს ვარწმუნებდით იმაში, რომ ეს არ უნდა გაეკეთებინა და მადლობა ღმერთს, შედეგსაც მივაღწიეთ. ახლა, ეს მეგობარი ამ ბლოგს რომ წაიკითხავს, დიდი ალბათობით გაოცდება და რამდენიმე წუთი დასჭირდება იმაზე ჩამოსაყალიბებლად, რომ მართლა მისი ისტორია მოვიყვანე მაგალითად და ვერც წარმოიდგენს, მისი როგორი მადლობელი ვარ, ჩემი ინსპირაციის წყარო რომ გახდა.

 ეს, უბრალოდ ერთი კონკრეტული მაგალითია. ასეთს, მაგრამ სახეცვლილს, ჩვენს ცხოვრებაშიც უამრავს ვაწყდებით. საქმე იმაშია, რომ სხვები ცდილობენ ჩვენი ცხოვრების მართვას, თითქოს, თავიანთი არ ჰყოფნით ან კიდევ, ეს უბრალოდ ჰობად აქვთ. ყველაზე დიდი უბედურება იცით რა არის? ამაში ხელს არ ვუშლით. ვაცდით, როგორ გავლენ ბოლოში და როგორ გამოძერწავენ ჩვენს საკუთრებას ისეთად, როგორადაც მათ სურთ. გვიჩნდება კითხვა-თუ ეს მართლა ასე ხდება და მაინც იმას ვამბობთ, რომ ეს ჩვენი ცხოვრებაა, რა გვრჩება ჩვენ? პასუხი საკმაოდ უხეში და კონკრეტული, თუმცა რეალურია-საერთოდ არაფერი, არაფერი, გარდა დიდი, არეული გორგალისა, რომლისაც ვერც თავი მოგვიძებნია და ვერც ბოლო. 

უცნაური და ახალი რამ საერთოდ არ იქნება, თუ გეტყვით, რომ ზოგს უბრალოდ სხვაზე აქვს გადაბარებული მათი ცხოვრების მართვა. დაახლოებით, ისეთ სიტუაციას ჰგავს, კომპანიის მმართველი მომუშავეებს რომ აბარებს ყველაფერს და თვითონ არაფერს აკეთებს. ამ შემთხვევაში, ამ ხალხს, მომუშავეები არა, მაგრამ მშობლები ჰყავს და იქამდე არიან მათ კისერზე ჩამოკიდებულები, სანამ დამხმარეებს პირში სული უდგათ. 

საბოლოოდ, ისიც უკვირთ, წარმატებას რომ ვერ აღწევენ. რა ხდება სინამდვილეში? მათ არ იციან ცხოვრება!როგორ შეიძლება მოსწავლემ ტესტი მაღალ ქულაზე დაწეროს, თუ არაფერი გაეგება? ნუთუ გადაწერს, მის ნაშრომს კარგი რიცხვი დაწერება და ამით საკუთარ თავს დააჯერებს, რომ კარგად სწავლობს? ადამიანი ცხოვრებას იქამდე ვერ ისწავლის, სანამ სხვის იმედზე იქნება. ტყუილად არ უთქავმთ, იქამდე ვერ ისწავლი მთაზე ასვლას, სანამ რამდენჯერმე არ დაეცემიო.

 იმისთვის, რომ რამეს მიაღწიო, ჯერ იმისი ძალა უნდა შეგწევდეს, შენი ყოველდღიურობა რომ მართო. 

წარმოიდგინეთ, რომ ამინდის ცვალებადობის კონტროლი შეგიძლიათ, მაგრამ ამისთვის შრომა გჭირდებათ. მაშინ,ხვალინდელ დღეს მზიანს ვერ გაითენებთ, თუ დღეს შუაღამემდე ვერ გადაყრით შავ ღრუბელს. ასე რომ, არ უნდა იყოთ ,,მშიშრები" და უნდა შეგეძლოთ, საკუთარი ცხოვრების მართვა იმისთვის, თუ ხვალ წარმატების მიღწევა და რაიმე კარგის გაკეთება გინდათ.

პირველი ნაბიჯი

სალამი!

ადამიანები ერთმანეთისგან რომ განსხვავდებიან, მგონი ამაზე საუბარს აზრი არ აქვს. არც ის მინდა, პირველივე ბლოგი მოსაბეზრებელი თემით დავიწყო და შემდეგის წაკითხვის სურვილი დაგიკარგოთ.  თუმცა, როგორც უკვე ვთქვი, ადამიანები ერთმანეთისგან განხვავდებიან და იმისი ალბათობაც, რომ ეს ბლოგი, რაც არ უნდა კარგი იყოს, ყველას მოეწონება, ალბათ 1%-ც კი არაა.

სინამდვილეში, ბლოგების წერის სურვილი უკვე დიდი ხანია მაქვს. სულ ვორჭოფობდი და იმდენად ვიყავი სხვადასხვა შიშით შეპყრობილი, იდეის განხორციელებას ოდესმე თუ შევძლებდი, არ მეგონა. როგორც ჩანს, ყველაფერია მოსალოდნელი და როგორც იქნა, გადავდგი პირველი ნაბიჯი (თუმცა არც კი ვიცი, რამდენად წარმატებული იქნება. ზოგადად, თითქმის ყველა ახალ წამოწყებაში მიმართლებს და ახლაც ამისი იმედი მაქვს). ის კი ზუსტად ვიცი, რა მინდა. ისეთივე მეგობრული ატმოსფეროს შექმნა მინდა, როგორიც ჩემს ყველა ჯგუფშია და არც მონოტონურ საუბარს ვაპირებ. ხო, ერთი რამ გამომრჩა-ზუსტად ისეთივე მარტივი ენით მინდა გესაუბროთ, როგორც ამას ყოველდღიურობაში ვაკეთებ.

ზოგადად, ადამიანი ყველაფერს ისე აღიქვამს, როგორც უნდა და იგებს მხოლოდ იმას, რაც უნდა. თქვენ მარტივად შეგიძლიათ, საკუთარ თავს დააჯეროთ, რომ ნებისმიერი ახალი წამოწყება თქვენთვის ისეთივე წარმატებული იქნება, როგორც ჯეკპოტის მოგება ან პირიქით, იმდენად ცუდად იმოქმედებს თქვენს ცხოვრებაზე, როგორც ყველაზე დაბალ დონემდე გაღარიბება. საუბედურო ისაა, რომ მიუხედავად იმისა, ხალხი თავიანთი წამოწყებებით საკუთარი ცხოვრების შეცვლას ცდილობს, სხვების აზრს უფრო უსმენს, ვიდრე შინაგანი ,,მე-ს.  ხალხი რომ გამოკითხოთ, ალბათ ათიდან შვიდი მაინც გეტყვით (თუ უფრო მეტი არა), რომ საერთოდ არ აინტერესებთ სხვისი აზრი და ისე ცხოვრობენ, როგორც უნდათ. ეს რომ ბოლომდე სიმართლე არ არის, მგონი ამას თვითონვე ხვდებით. ფაქტი ისაა, რომ ადამიანი რაც არ უნდა თავდაჯერებული იყოს, სხვისი აზრი ცოტათი მაინც დააინტერესებს და ხალხს ბევრს თუ მოუსმენს, შეიძლება გადაწყვეტილი რამეც კი გადაიფიქროს. 

ჩემი აზრით, სწორედ ესაა სამყაროს უბედურება-ხალხი პირველ ნაბიჯსაც კი ვერ დგამს თავისუფლად. საკვირველია, რაღაც დოზით სხვების აზრი მნიშვნელოვანია, თუმცა მხოლოდ რაღაც დოზით. მათი რჩევები იმდენად არ უნდა შემოვუშვათ ჩვენს გონებაში, რომ საკუთარი ფიქრებისთვის ადგილი არ დაგვრჩეს. 

,,პირველ ნაბიჯს" რომ ვახსენებ, ზოგიერთ თქვენგან შეიძლება რამე უზარმაზარი წამოწყებისკენ გაექცეს გონება და იფიქროს, ეს ბლოგი მათ ცხოვრებას საერთოდ არ შეესაბამება, მაგრამ ასე სულაც არაა. ყველა, შედარებით სერიოზულ საკითხს თავი რომ დავანებოთ, თქვენ მაშინაც კი პირველ ნაბიჯს დგამთ, წიგნს რომ იღებთ და გაკვეთილის სწავლას იწყებთ. ზუსტადაც! სასაცილოა, მაგრამ ეს წინ გადადგმული ნაბიჯია! ზოგისთვის შეიძლება სასაცილო, თქვენთვის კი უდიდესი წამოწყება მომავლის შესაქმნელად!

ისე, როგორც მედალს, ყველაფერს აქვს ორი მხარე-კარგი და ცუდი. საერთოდ არ ვაპირებ, იმის თქმას, რომ ახალი გადაწყვეტილებები, აუცილებლად გაამართლებს. ცხოვრებაში ერთხელ მაინც დამარცხდებით ან ორჯერ, სამჯერ და ვინ იცის, ეს რიცხვი შეიძლება ძალიან გაიზარდოს.

 ბევრი ონლაინ მეგობარი მყავს. ჩემსავით ონლაინ წიგნებს წერენ (რაღაც ამის მსგავსია, უფრო ზუსტად რომ გითხრათ, ფიკი ჰქვია) და ზოგიერთი მათგანი ნეგატიურ კომენტარებსაც იღებს. ამას რომ კითხულობენ, გული ისე სწყდებათ, ფიქრობენ, ღირს ყველაფრის შეწყვიტონ. თქვენი აზრით ეს გამოსავალია? მე ზუსტად ვიცი, რომ არა და მათაც სულ ამას ვეუბნები, რომ ყველაფრის დასრულებით არაფერი მოგვარდება. დარჩებით მხოლოდ გულგატეხილები და საკუთარი თავის უკამყოფილონი იმის ნაცვლად, რომ იმის კეთება გააგრძელოთ, რაც თქვენ (ამ კონკრეტულ შემთხვევაში ნეგატიური კომენტარების ავტორების გარდა უამრავ ადამიანსაც) დიდ სიამოვნებას განიჭებთ.

 რა თქმა უნდა, გარანტია იმისა, რომ საკუთარ შეცდომებზე ისწავლით, მეც და ყველამაც ზუსტად იცის, რომ 100%-ია: ,,ბევრი ცდა, აუცილებლად გამოიღებს შედეგს".

მე მაინც მგონია, რომ ადამიანს წარმატების მიღწევა თუ უნდა, აუცილებლად უნდა იცოდეს, რომ ერთი ხელის მოსმით ეს არ მოხდება.

როგორ მივაღწიოთ წარმატებას?

ამისთვის ბავშვობიდანვე უნდა ვიშრომოთ.

ჰო, 3-4 წლის ბავშვი დიდს ვერაფერს გააკეთებს, მაგრამ შეუძლია, თავისი სათამაშოები მაინც დააბრუნოს ადგილზე და შრომა ისწავლოს.

 თინეიჯერებს უნდა შეეძლოთ, საკუთარი პრობლემების თვითონ მოგვარება (არ გაგიკვირდეთ, რომ ეს უამრავ თინეიჯერს არ შეუძლია). რადგანაც ამ ბლოგს დიდი ალბათობით თინეიჯერები წაიკითხავენ, პირდაპირ თქვენთან ვისაუბრებ და რაც არ უნდა უხეშად გამომივიდეს, გეტყვით, რომ ხელი უნდა გავანძრიოთ ჩვენი მომავლის აქედანვე შესაქმნელად. ცხოვრების ბოლომდე ვერ გვეყოლება ვინმე ისეთი, ვინც გზას გაგვიკვალავს, ამიტომ ჩვენ უნდა შევძლოთ ეს. რაც მთავარია, პირველი ნაბიჯის გადადგმის არასდროს უნდა შეგვეშინდეს. უნდა გვახსოვდეს, რომ სხვისი აზრი მხოლოდ ნორმის ფარგლებში გავითვალისწინოთ და დამარცხებას არ უნდა შეგვაშინოს-: “წარმატება არის დამარცხებათა სერია, ენთუზიაზმის დაკარგვის გარეშე”  – უინსტონ ჩერჩილი.